TRANSMONGOLISCHE EXPRESS

Ooh wat zijn we blij dat we voor eerste klasse gekozen hebben! Dat betekent dat we maar met twee in een coupe van 3 vierkante meter zaten ipv met vier of zes! Na 102 uur of 6304 km zijn we vanochtend in Ulaan Bataar, hoofdstad van Mongolie, aangekomen.

Een ongelofelijke ervaring door oa een variatie aan landschappen. Na Moskou volgde een aaneenschakeling van deprimerende en ietwat vuile, rauwe industriestadjes. Gelukkig ging dit snel over in wijdse en besneeuwde vlakten met zilverberken en kleine schattige houten huisjes, sommige met bonte kleuren. Eens Irkutsk en het diepgevroren Baikalmeer voorbij (grootste binnenwater te wereld), begon het landschap flink te veranderen (geen sneeuw meer!) om uiteindelijk te eindigen in dor grasland met grazend vee, bevroren meren en een horizon met grillige, besneeuwde bergtoppen - magnifiek! Ondertussen lieten wij de landschappen aan ons voorbijglijden en vulden onze dagen met slapen, eten van noedelsoepkes (thx voor de geweldige tip Maaike en Johan!), veel lezen, sandalen herstellen en Russische stationsnamen ontcijferen en rondkijken... Onderweg volgde Alan een snelle zelfcursus Russische karakters lezen met onze gids en dat hielp ons flink vooruit om de stationsnamen te ontletteren en zo uit te maken waar we waren.

Buiten bleef het bar koud. Dat ondervonden we wanneer de trein even halt hield in de grotere stations en we even een luchtje konden scheppen! Wel nooit lang of ver weg, want je wist nooit hoe lang en de trein wacht niet!!! We hebben onderweg een koppel gezien dat in ware cowboystijl achter hun vertrekkende trein heeft moeten aanhollen (op een besneeuwd perron) om nog net de deurgreep op tijd te kunnen vastklampen. Met een zwierige zwaai en wat blauwe plekken hebben ze het nipt gehaald...

In de wagons compenseerden de saunatemperaturen ruimschoots en zweetten we ons zelfs in t-shirt te pletter! Leg dat maar eens uit aan een provodnik (=conducteur) die alleen Russisch spreekt (met handen en voeten en een Point-It (foto)boekje lukt het!)
Iedere dag schoof de tijdzone met 1 tot 2 uren op: comfortabeler voor ons bio-ritme zo'n 'trainlag' ipv een veel te aggresieve jetlag!

De vierde dag stond ik, Alan, op met een maadagochtendhumeur (hoe kan dat nou?) en begonnen we het alle twee wat zwaar te krijgen. We vonden geen goeie houding meer en zijn nog net ontsnapt aan doorligwonden die zich duidelijk manifesteerden!
De laatste uren op de trein waren er van veel wachten met eerst de Russische, dan de Mongolische douane die haar showtje kwam opvoeren!
Een korte nacht bracht ons in Mongolie...