9-DAAGSE TREKKING LANGTANG - NEPAL

Vooraf...
Doordat ik (Alan) nu al meer dan een week in de bedstee lig met hoge koorts en een zware bronchitis, zit er wat vertraging op onze blog. We zullen dat zo snel mogelijk trachten in te lopen, wanneer de goede geesten terug een plaatsje gevonden hebben in mijn lichaam....

Nepal zou natuurlijk Nepal niet zijn, moesten we hier geen trekking doen door het 'witte dak van de wereld'.
Uiteindelijk kiezen we - tegen de verwachtingen in - voor een minder toeristisch gebied, het Langtang gebied, gelegen in de Himalaya ten noorden van Kathmandu en dus niet voor Annapurna. Het was ons aangeraden door meerdere andere Belgen/Himalayakenners als veel gevarieerder, ongerepter en mooier. Bovendien deden de geruchten de ronde dat bepaalde delen van de Annapurna trek geblokkeerd werden door de Maoisten en was de enige (en dure) mogelijkheid om er te geraken het vliegtuig naar Pokhara te nemen. Op de wegen is het risico op landmijnen te groot.

DE VOORBEREIDING
Onze gids, Deepok, was de avond voor de trekking al even komen kennis maken en mee een downjacket en slaapzak gaan ontlenen zodanig dat we warm genoeg zouden hebben 's nachts. We hadden ons alle twee al een gezellige dikke muts met van die oorflapjes gekocht voor onderweg. Handschoenen of gaiters (zo van die dingen die beletten dat de sneeuw langs boven in je schoenen kan komen) waren niet nodig. Zelf ging hij op sportschoenen. Er lag nu immers bijna geen sneeuw...

We hebben er even aan gedacht om geen 'porter' mee te vragen, maar uiteindelijk win je toch veel aan bewegingsvrijheid en bleek de meerkost beperkt. Barat heeft afgezien...

EEN MOEILIJKE START...
De eerste dag vertrokken we vanuit Sundarijal (1500m)in een uiterst groen en tropisch landschap en trokken we verder naar Chispani op 2200m. Een makkie, maar het weer zat tegen. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat bleef het pijpestelen regenen. De wegen worden steeds modderiger en glibberiger. Maaike moest na enkele uren pijnlijk vaststellen dat noch haar regenjas, noch haar stapschoenen het vocht konden slikken en voor we op onze eerste stop aankwamen was ze natgeregend tot op haar onderbroek en had ze ijskoud. In de lodge waar we zouden overnachten, waaide de wind gewoon door de kieren van de ramen naar binnen en er is niet eens iets van electriciteit, verwarming of warm water hier! De enige manier op de kleren dus droog te krijgen tegen de volgende dag was 'BODYHEAT' en verder Roxy, de Nepalese 'whiskey', niet te zuipen. Een mentale opdoffer - aan zo'n dag hadden we ons niet aan verwacht... Deepok beweert dat het uitzonderlijk slecht weer is en begrijpt het niet. Maaike heeft er geen zin in. De dag nadien besluiten we eerst het weerbericht af tewachten op een krakende fm-radio alvorens de beslissing te nemen om verder te gaan. Het moet fun blijven en hier zijn we niet voor uitgerust.
Tijdens de ochtend van de tweede dag trekken voor het eerst de wolken open die zich voordien in dichte pakken hadden samengepakt in de vallei onder ons. Voor het eerst krijgen we te zien hoe prachtig het landschap er kan uitzien bij goede zichtbaarheid en dat is indrukwekkend!
Na veel wikken en wegen besluiten we verder te gaan.

ENKELE BEDENKINGEN OVER DE DAGEN ERNA...
In de dagen erop trekken we van Chisopani naar Kutumsang(2400m), dan naar Tarepati(3400m), vervolgens naar Phedi(3600m)om dan het hoogste punt: de Laurebina La pas over te steken op 4700m en af te zakken naar Gosaikunda lake(4500m), een beroemd pelgrimsoord voor Hindoes en ook het hoogtepunt van de tocht. Dit is echt supermooi en de ochtend dat we er zijn, baadt het meer in fel zonlicht.

Ook de dagen erop regent het nog wat, maar ondertussen hebben we ons zoals de Nepali de ideale en simpele regenjas aangepast voor zware inspanning: het recept is als volgt: men neme een grote plastic zak (bij voorkeur zo dik mogelijk). Je snijdt die dwars doormidden. Die gebruik je als cape voor je rugzak en jezelf. De korte naad spant over je hoofd en de twee losse hoeken hou je vast met je twee handen om te beletten dat de cape wegwaait als de wind eronder zit. Ja hoor!!! het werkt wat mij betreft beter dan de duurste ademende Gore-tex regenjas, want als je hard zweet ben je nagenoeg altijd even nat onder je jas als erboven. Een ideetje voor de categorie simpel en goed!

Bij aankomst in Kutumsang hebben we een geweldige lodge met een uniek uitzicht op de vallei vanuit onze kamer. Bovendien is het hier een gezellige boel: er zitten hier nog vier belgische kwikke vijftigers, 4 mannen die samen op trekking zijn. Ze gaan er prat op dat ze elkaar al 40 jaar kennen en dat ze al 30 jaar lang, ieder jaar met de mannen alleen eens op vakantie gaan. Vind dit wel tof! Ragazi - hebben jullie dit gelezen? Als dit niet inspirerend werkt om een vervolg aan onze Toscane reis te breien...

In het dorp een beetje verder neem ik een aantal foto's van de dorpskinderen met mijn digitaal fototoestel. Ik laat ze nadien op het schermpje zien wat ik getrokken heb. Verbazing alom - hoe kan dit??? Honderden meters buiten het dorp horen we nog hun enthousiaste geroep over wat ze daarnet gezien hebben...




Hoger in de bergen hebben we geleerd dat het volgende spreekwoord bestaat: 'als het regent in de vallei, sneeuwt het in de bergen...' - een waarheid als een koe; eerst lopen we door sneeuw tot aan onze kuiten, maar in de aanloop naar de Laurebina pas komt die soms al tot aan onze heupen. Bovendien is er geen pad meer gevormd hier, wat het zeer vermoeiend maakt. Met een aantal nemen we het om beurt van elkaar over. Het is zeer zwaar en begint soms meer op een expeditie dan op een gewone trekking te lijken.
Bovendien geeft onze gids niet echt blijk van optimaal leiderschap, een top-conditie en een goede inschatting van de gevaren van de bergen. Op een bepaald moment loodst hij ons door een aantal vlakten waar de kans op lawinegevaar wel heel groot is... Een van de meisjes begint de panikeren.

De sneeuw komt ondertussen ook langs de bovenkant van onze schoenen naar binnen, maar zo lang je blijft bewegen heb je daar geen last van. Het wordt zo stilaan een dagelijks ritueel om -eens aangekomen in de lodge- je schoenen te drogen rond de kachel. We vinden wat achtergelaten literatuur 'India, a wounded civilization' en besluiten dat het papier voldoende vocht moet kunnen absorberen om onze schoenen snel te drogen. In deze extreme omstandigheden primeren droge voeten op intellectueel snoepgoed!
Ondertussen beginnen we wel meer en meer te snotteren. Heb mijn zakdoek vandaag al voor de 15e keer volgesnoten!

Ik raad iedereen aan die iets soortgelijk doet om veel lichte, sneldrogende en warme kleren mee te nemen als je veel fysieke inspanning doet: synthetisch thermisch t-shirts zijn ideaal en direct terug droog. Je stinkt wel een beetje op den duur, maar in de bergen stinkt iedereen - neem het van ons aan!


DE OVERSTEEK VAN DE LAUREBINA PAS.
Die was echt heel zwaar en ijzige koud. Het zicht daarboven was heel beperkt, het sneeuwde en er stond een ijskoude wind. Bovendien bevindt die vlakte zich vol meren en is het niet om het even waar je doorsteekt. Omdat Deepok zelf niet zeker is, huurt hij zelf een lokale gids in. Op dit stuk hebben we echt een tijd gewoon gelopen met het verstand op nul. Gewoon rechtdoor met de jassen en de brillen volgesneeuwd!
Eigenlijk speel je gedurende die hele trekking in de bergen continu de watchdog van je eigen lichaam. Zien dat je warm genoeg hebt en niet te warm, het weer kan echt in enkele minuten volledig omslaan. Zien dat je genoeg drinkt (hoogte!), dat je ingesmeerd bent, dat je genoeg energie hebt...

DE LODGES...
In Tarepati ervaren we een heel erbarmelijk lodge. Later zou blijken dat naarmate je in hoogte stijgt ook het comfort van de lodges steeds erbarmelijker wordt. Ook al geloof je nooit dat het nog erbarmelijker kan tot je hoger geweest bent...Zo'n lodge is meestal een houten hut met een gemeenschappelijke zitruimte met een kleine kachel (die de ruimte in veel gevallen nauwelijks kan verwarmen). Daarachter of apart liggen de ijskoude slaapkamers, een gat in de grond, dat meestal de wc voorstelt en daarnaast een houten kamertje dat meestal .vol sneeuw ligt waarvan je je afvraagt hoe zoveel sneeuw in een overdekt kot geraaktOp de deur van dit kot staat dan meestal een bordje met het opschrift 'hot shower'!
Meestal gaan we vroeg slapen. Met haast geen electriciteit, stem je je eigen slaapritme heel snel af op dat van licht en donker.

DA FOOD...
In het begin valt het wel mee, maar iedere lodge biedt dezelfde vijf gerechten waaronder; Dhal bat, een typisch nepalees rijstgerecht, mixed chowmin (noedels), macaroni en pancakes. Dit eet je dus drie keer op een dag. Na een aantal dagen komt het je allemaal een beetje je oren uit, maar ja, het hoort bij het harde bergleven!
Naarmate we hoger stijgen, maakt 'garlic soup' meer deel uit van het menu. Het helpt tegen de hoogteziekte. Die kunnen we redelijk onder controle houden, hoewel ik in Gosaikunda wel barstende hoofdpijn heb, na een stijging van meer dan 1000 hoogtemeters. Dit is meer dan aangewezen maar is de enige lodge binnen bereik.

NAAR TOILET...
Hoe ga je als vrouw naar toilet wanneer je met een groep mensen een berg beklimt? Maaike heeft de techniek te pakken. Je zoekt je een rots uit vlak naast het pad waar je je achter zet, je vraagt de mensen achter je te wachten voor de rots en de mensen voor je om enkel voor zich te kijken...

EN VERDER
Onderweg leren we tal van geschifte en minder geschifte trekkers kennen waaronder twee compleet wacko canadezen. Met 2 Noorse meisjes, Chatrine en Gunn kunnen we het wel goed vinden. Zij vergezellen ons de rest van de trekking. We zullen er nadien nog mee gaan ontbijten in Kathmandu.

De dagen na Gosaikunda zakken we rustig terug af naar Dunche. Dit stadje ligt op 117km van Kathmandu. Eerst ziet het er naar uit dat de politieke problemen in Nepal van de baan zijn en dat we van hieruit een bus zullen kunnen nemen, maar de dag dat we er arriveren zijn er complicaties, waardoor er opnieuw stakingen worden afgekondigd.
Wij willen perse voor vrijdag in Kathmandu zijn, want willen maandag in Bombay geraken om er af te spreken met Alans papa die er op zakenreis is en broer Simon en vriend Bart die daar momenteel ook zijn. Het zou leuk zijn mekaar te ontmoeten in zo'n exotisch kader.
Dat betekent dat we vrijdag ons Indisch visum en vliegtickets moeten regelen - heel nipt! We besluiten uiteindelijk onafgebroken 45km te lopen naar de volgende grote stad. Hier krijgen we een bus vast naar Kathmandu. Ondertussen begeeft onze enige digitale camera het nog waardoor we geen foto's meer kunnen nemen. Gelukkig is Alans papa net in Singapore en Hongkong en kunnen we hem nog op tijd bereiken om een bestelling te plaatsen met als shipping address de Hyatt Regency in Bombay.
Alles geraakt dus geregeld op de laatste minuut!
Maandag staan we in Bombay, India - yiehaaa!!