VARANASI - INDIA

De gevreesde jeep-rit van Darjeeling naar NJP, werd een heerlijk tochtje. We reden op kronkelende wegen door prachtige theeplantages tegen een aanvaardbare snelheid (niet onbelangrijk). We hebben dus pas bij het wegrijden echt beseft hoe mooi deze streek eigenlijk wel is.
Door het enorme dagelijkse wolkendek in Darjeeling, bleef de schoonheid van dit landschap spijtig genoeg verscholen.

In afwachting van onze trein, waarvoor we op de valreep toch plaatsen bemachtigden, konden we nog net een stukje van de wereldbeker voetbal meepikken, de wedstrijd Italie-Australie. Na de beslissende penalty van Totti in de laatste minuut van de wedstrijd, wa het toch nog spurten naar onze trein.

De moeite die we deden naar het zoeken van onze Guest House werd beloond. We vonden een plaatsje met een groot terras dat zicht gaf op de Ganges, waar we een prima zicht hadden op het leven rond deze Heilige rivier... Zo waren we ondermeer getuige van een 'koeienbegrafenis'! Een serieuze zaak. Door 10 man werd de heilige dode koe, z'n poten vastgebonden aan 2 balken, naar de Ganges gedragen. De horens werden versierd met bloemenkransen, de huid werd gebalsemd en bestrooid met een kleurrijk poeder. Nadat het verwende beestje met een koord aan een enorme steen was vastgebonden werd ie door een overbevolkt bootje naar het midden van de rivier getrokken. Uiteindelijk werd de steen in het water gegooid en de koe zonk naar de bodem, tot groot jolijt van alle toeschouwers. Het hele spektakel duurde meer dan een half uur!

Elke ochtend werden we gewekt door vreemde geluiden. Wat op het eerste gehoor graafwerken leken, bleken bij nader zicht meer dan 10 woeste wasmannen te zijn! Zij stonden tot hun middel in de Ganges, pakten de sjari's, schrobden en sopten ze en sloegen ze met een zwierige zwaai en veel enthousiasme tegen de stenen!

Varanasi is een van de oudste steden van India en dit kan je duidelijk merken aan de talloze kleine steegjes (met hier en daar een doordringend riolengeurtje) en de prachtige oude en kleurrijke gebouwen. Langs de Ganges heb je erg veel tempels en de ene ghat naast de andere. Een ghat is eigenlijk een toegang naar het water door middel van metersbrede trappen. Die lopen enkele meters naar beneden tot helemaal in het water en laten de Ganges toe van ongestoord acht! meter te stijgen tijdens de 'monsoon'. Elke ghat is het levenswerk van een enkele man.

Op een van de ghats is er 24u op 24u lijkenverbranding. Deze plaats valt meteen op door de enorme voorraad hout -die door overladen houten boten wordt aangevoerd- en de speciale geur. Hoe rijker de familie, hoe duurder hout ze zich kunnen permitteren. Elk lijk wordt in een doek gewikkeld. De kleur is afhankelijk van het geslacht en de ouderdom van de overledene. Elke crematie duurt ongeveer 3 uur en wat overblijft, wordt in de Heilige rivier verstrooid.
Er zijn ook 5 'soorten' mensen die men niet verbrandt, maar net zoals de koe met stenen naar de bodem van de Ganges laten zinken. Baby's, zwangere vrouwen, kinderen, Sadhu's en mensen gebeten door een slang (= Shiva, een van de Hindu-godheden).

Ook een boottochtje op Ganges bij zonsopgang mochten we niet missen. Samen met een Brits meisje, Hannah, stonden op voor dageraad en lieten ons voeren over de Heilige Rivier. Op dit vroege uur van de dag, was het zalig stil op de rivier. Maar al heel snel sloeg die om in een grote bedrijvigheid aan de oevers van de Ganges.
Overal zie je badende en biddende mensen, anderen die hun kleren wassen, of kinderen die het bruikbare ronddrijvend vuil scheiden van het onbruikbare. Wij hadden beide erg gemengde gevoelens over deze taferelen: wat is het nut van baden en kleren wassen in een sterk chemisch vervuilde rivier met ronddrijvende lijken (het gebeurt namelijk frequent dat de zware ballasten loskomen met alle gevolgen vandien...).

We lieten ons ook verleiden tot enkele uurtjes shoppen. Wekenlang heeft Maaike uitgekeken naar sjaals en in dit winkeltje had je alle prachtexemplaren bijeen. Het winkeltje was er gewoon gebouwd VOOR HAAR! Ze wou wel de helft ervan leegkopen. Maar na een kleine selectie moest er natuurlijk over de prijs worden onderhandeld. Gelukkig heeft Alan dat op zich genomen, want als je iets zelf te graag wilt, voelt de verkoper dat toch aan. De winkeleigenaar wou niet ingaan op ons voorstel, dus maakten we (vooral Maaike), van ons hart een steen en liepen weg. Alan weigerde het visitekaartje (wat achteraf een goeie zet bleek). Op het moment dat we dachten dat we de prachtige sjaals moesten laten gaan, kwam de winkelman achter ons aan... Een heerlijk gevoel!

Dit zijn maar enkele van de vele intense indrukken die Varanasi op ons naliet. Hier hadden we als nooit eerder het gevoel dat we ECHT in India zaten. Zoveel contrasten bij mekaar - we hebben er intens van genoten! Was het niet dat onze treintickets naar Rishikesh noodgedwongen al vast lagen, dan waren we hier zeker langer gebleven!