BHUJ - MANDVI (GUJARAT) - INDIA

De tijdrovende busrit (17 uur) van Jaisalmer naar Bhuj, was vrij zenuwslopend. Je wilde/kon er namelijk zelf geen oog dicht doen omdat de chauffeur zelf elk moment in slaap kon vallen. Bovendien had hij zichzelf - al rijdend! - een injectie in de arm gegeven. God mag weten wat daarin zat... Zijn ogen stonden alleszins zo 'high als een vlaamse papegaai'...

Blij dat we heelhuids aangekomen waren, installeerden we ons in het stadje Bhuj, waar Mr. Pramod Jethi, de concierge van de Aina Mahal ons voorzag van alle informatie die we nodig hadden over Kutch, de kuststreek vol met 'ambachtelijke' stadjes waar we ons nu bevonden. Dit stadje zou in eerste plaats als uitvalsbasis fungeren om de streek te verkennen. We kuierden en winkelden er gewoon wat rond en verkenden we het arsenaal aan kleurrijke katoenen en zijden stoffen dat er verkocht werd in de vele compacte winkeltjes. Je kan je al voorstellen wie van ons twee in een andere dimensie kwam...
We verlekkerden er onszelf ook voor de eerste keer op een plaatselijke Thali, een Noord-Indische specialiteit waarbij je ongeveer 8 tot 10 verschillende schoteltjes krijgt met verschillende kruidige groentebereidingen, engelse chutneys, een delicate symfonie van zoet en pikant... 'Non-stop-all-you-can-eat' voor een schamele 45 roepies (=minder dan 1 EUR). Je kan je al voorstellen dat -vooral Alan- zich haast een indigestie gevreten heeft.

Met de locale bus maakten we een daguitstap richting Mandvi, een kuststadje 60km ten zuiden van Bhuj. In heel Gujarat (=de provincie ten zuiden van Rajastan en aan de westkust van India, tegen de Pakistaanse grens) zijn ze namelijk gespecialiseerd in allerlei ambachten. Het gaat van borduursels, aardewerk, zilveren sierraden, beschilderen van textiel tot scheepsbouw. Dit laatste wilden we allebei kost wat kost zien (zeker na al jullie lovende woorden Maaike en Johan!). Boten blijven toch wel een speciale plaats innemen, zeker voor een echte Dewaele... Vandaar dus Mandvi...



Je kon er de enorme houten schepen (of meer specifiek: 'Dhows') al van ver zien liggen op de droge bedding van de rivier. Indrukwekkende houten constructies die we van zodra de avond viel wel wat nader bekeken en bewonderden. We waren alle twee helemaal weg van de boten zelf, maar ook van de mensen die eraan aan het werken waren en de lekkere geur van het pas bewerkte hout...

Zo'n boot is ongeveer 40 m lang, 20 hoog en 15 breed. Er wordt 24u op 24u aan gewerkt in 3 shifts en is op 6 maanden klaar. Ze worden voornamelijk gemaakt voor export. De opdrachtgevers bestaan oa uit rijkelui uit het Midden-Oosten die ze kopen als 'plezierboot'. Eenmaal Alan het fototoestel in zijn handen had, wilde hij dat niet meer loslaten. Resultaat: een goeie honderd foto's!

Langs alle kanten hebben we de boten bekeken. Er waren natuurlijk allerlei activiteiten aan de gang. Je zag enkele mannen met hamer en beitel de planken bewerken zodat ze perfect tegen elkaar passen. Verder stond een man enorme metalen pinnen door de boeg te slaan om de houten balken (duigen?) van de romp aan het geraamte te fixeren. Nog een andere trok met een katrolsysteem hele boomstammen naar boven. Onderaan de boot waren enkele mannen bezig met een guts, de boot zo egaal mogelijk te krijgen.

Een dagloon van een ervaren arbeider is 120 roepie/dag, een beginneling krijgt er amper 70 (ongeveer 2.2 euro en 1.2 euro).
We werden ook uitgenodigd om het schip van binnen te bewonderen. Amai, het was prachtig! Heel die structuur van enorme stukken boom... je ruimtelijke gevoel krijgt op zo'n moment een flinke dreun.
Zo'n volmaakte dag kon alleen maar besloten worden met een lekkere thali in 'Zorba the Buddha'





Na onze terugkeer naar Bhuj in een jeep ter grootte van een Landrover die volgestouwd was met maar liefst 19 personen, maakten we ons klaar voor ons vertrek naar onze volgende bestemming, het heilige meer van Pushkar (Rajastan). Het regelen van de treintickets zorgde voor heel wat frustratie. We kwamen er toe een half uur voor sluitingstijd en door een fout van de loketbediende kregen we ons ticket niet meer geregeld voor sluitingstijd. Het centrale computersysteem was al afgesloten, waardoor we morgen eens moesten terugkomen. Maaike had genoeg van India en wilde er zo snel mogelijk weg. 'KLOOTZAKKEN, IK HAAT HET! WAAROM KAN NIETS HIER OOIT EENS GEMAKKELIJK GAAN!!!' schreeuwde ze woedend, gefrustreerd en in tranen door de stationshal van Bhuj... Het bevestigde alleen maar hoe snel de liefde voor India kan omslaan in haat, en omgekeerd (gelukkig!) Voortaan zou zij zich wat meer op de achtergrond houden, wanneer er tickets geregeld moesten worden.