NOORD - THAILAND

Eens in Bangkok kochten we een fiets voor Maaike en haalden we Alan zijn fiets op bij de familie van Nuch. Later werden we door hen getrakteerd in een van de betere restaurants van Bangkok, gelegen langs het water en met zicht op het koninklijk Paleis en de Wat Arun. Met de regelmaat van de klok gleden er prachtige boten voorbij. De geposeerde foto's hoorden erbij. We voelden ons erg verwend!

Na enkele 'regeldagen' laadden we onze bagage over in de fietstassen en vertrokken met de trein en onze fietsen naar Chiang Mai in Noord Thailand. Het viel meteen op dat de Thaise treinen comfortabeler zijn dan de Indische. Er waren maar evenveel passagiers als er plaatsen waren, de bedden zijn langer, breder, hebben lakens en zelfs gordijntjes voor wat extra privacy! Er zitten ook haast geen locals op de trein. Wel veel toeristen, vooral Nederlanders.

Chiang Mai is een erg gezellige stad en al jaren afgestemd op toeristen. Hier vind je knusse restaurantjes en smaakvolle winkels met kleurrijke kwaliteitszijde. Overal boekenwinkeltjes om rond te snuisteren en natuurlijk overal marktjes. Op elke hoek van de straat kan je een uitgebreide massage krijgen, een cursus Thais of koken volgen.
In de 10 dagen voor we naar Myanmar vliegen, zouden we een lus te maken in het noordwestelijke deel van Thailand.

Deels per bus, deels per fiets komen we aan in Mae Hong Son. Een klein stadje aan een meertje omringd door bergen, ook wel het 'Thaise Zwitserland' genoemd. In deze streek hebben zich enkele groepen Karen vluchtelingen gevestigd. Deze mensen komen oorspronkelijk uit Myanmar, maar zijn door de onhoudbare situatie in hun thuisland de grens over gevlucht. De vrouwelijke leden van dit volk worden ook wel de 'girafvrouwen' genoemd. Ze dragen een goudkleurige metalen spiraal rond hun nek die tot 5 kg kan wegen. Dit gewicht drukt hun ribben naar beneden, waardoor hun nek langer lijkt.
Na enige twijfel (onze reisgids waarschuwt voor het hoge 'zoo-gehalte'...) besluiten we er toch met de fiets naar toe te gaan. Door een leuk gesprek -voornamelijk bestaand uit gebarentaal, gelaatsuitdrukkingen en tekeningen- met een van de vrouwen, stuitten we vaak op grappige situaties en rijden we toch met een blij gevoel terug.
Ondertussen heeft de 'monsoon' zich weer eens stevig laten gaan. De tien plaatsen waar het beekje de weg kruist, zijn veranderd in stevige, glibberige riviertjes. Alan geniet volop, want kan nu de echte functie van zijn mountainbike testen. Na enkele prachtige oversteken, wordt hij verrast door de zwaartekracht... Alan, fiets en digitaal fototoestel vliegen het water in! Tot onze grote verbazing, en opluchting is de camera drooggebleven, Alan daarentegen...



Onze eerste fietsdag was enorm leuk. De gezapige snelheid waarmee het landschap aan ons voorbij gleed, de fysieke inspanning en het vele gesupporter van de Thai op motorfiets of in de auto.

De 120 km van Mae Hong Son via Soppong naar Pai zouden we in twee dagen fietsen, maar het is anders verlopen... Vol energie en goesting begonnen we aan het eerste deel, maar naarmate we meer kilometers hadden afgelegd, zakte ons energiepeil en moed steeds dieper. Dat waren geen heuveltjes, maar immense bergen waar geen eind aan leek te komen! Na 50 km, waarvan meer dan de helft steil omhoog, hebben we, weliswaar met wat gewrongen gevoelens, een pick-up tegen gehouden. Aangezien er in Soppong niet veel te beleven viel, zijn we meteen doorgereden naar Pai. Dit bleek achteraf een goeie beslissing.

Pai is een erg gezellig stadje en dat weten blijkbaar veel rugzaktoeristen.
Wij boekten meteen een tweedaagse raftingtocht met overnachting in de jungle. Samen met een Amerikaans koppel volgden we de 'go' en 'stop' commando's en genoten van de passerende 'Dr Seuss' bomen en door water uitgesleten rotswanden. We zagen ook kleurrijke vlinders, kwetterende tropische vogeltjes, een reuze grote adelaar, een varaan en enkele slangen die lagen te zonnen op een tak boven het water.
De Pai-rivier was eigenlijk behoorlijk kalm, waardoor het spektakelgehalte meestal beperkt bleef. Tot op het moment dat we tegen een enorme rots aanknalden. De top van de boot ging de hoogte in ging, de kracht van het water deed de raft kapseizen en alle vijf de passagiers lagen in fracties van seconden in het kolkende water onder de boot naar adem te happen. Iedereen probeerde zo snel als ie kon de weg naar zuurstof weer te vinden. Eens dat was gelukt was het enkel nog opletten geen rotsen te raken. De lenzen, die van schrik naar de achterkant van de oogbollen waren verhuisd, werden terug goed gestoken.
De vooraf uitgelegde veiligheidsinstructies, konden we nu meteen toepassen. Vooral de 'drenkelingen' aan hun zwemvesten in de raft hijsen, was een grappig tafereel. Ondertussen probeerden de andere rafts alle ronddobberende voorwerpen (waaronder een waterdichte ton met de fototoestellen, die gelukkig z'n functie vervulde!) uit de stroom te vissen.










Nog een dagje verbleven we in Pai waar we naast de Thaise keuken, ook 'het beste Mexicaanse restaurant ever!' ontdekten, aldus Alan. Hij is in een dag twee keer 'chicken fajitas' gaan eten.

Met de bus zijn we terug in Chiang Mai gearriveerd, waar we op donderdag naar Myanmar vliegen. Hopelijk vinden we daar beter haalbare fietsroutes!