BANGKOK - THAILAND

Na elk een aparte vlucht genomen te hebben vanuit Brussel, hebben we elkaar vlot gevonden in de luchthaven van BKK. Opgelucht, want zelfs de fiets die Alan had meegenomen vanuit Belgie en die we hier achterlaten voor onze fietsreis na India is intact toegekomen.

We nemen onze toevlucht in Khao San Road, een erg levendige, nogal toeristische backpackers buurt van Bangkok. Gekend om zijn vele low-budget guesthouses en toeristenshopjes allerhande, van gekopieerde merk T-shirts tot valse identiteitskaarten, perskaarten, rijbewijzen en studentenkaarten. Verder heel veel bars en discotheken en schaars geklede Thaise meisjes om ze te promoten op de straat.
Natuurlijk zijn we eerst de fiets gaan afzetten bij Nuch (=Thaise vriendin van Sieska (zus van maaike) die in Bangkok woont). In hun winkel stond ook een foto van Sieska en Karen met de hele familie, die ze blijkbaar regelmatig aan hun klanten tonen (je bent gewaarschuwd Sieska ;-) ). Midden juli komen we de fiets hier terug oppikken, kopen we een fiets voor Maaike en trekken we met trein en fiets naar het Noorden van Thailand en naar Myanmar. Maar dat is 'stuff' voor later...

In BKK hebben we natuurlijk de niet te missen hoofdattracties, zoals de Grand Palace bezocht waar we platgeslagen werden door de rijkdom en vooral de verfijndheid van de bouwwerken die we daar zagen. Ook in Wat Pho namen we een kijkje, een tempel met een 45m lange liggende Boeddha gezien... (ps: Jan je hebt de groetjes terug van hem!)
We hebben ons ook laten verleiden om een kostuum op maat te laten maken, dat we dan op een latere datum hier terug oppikken. Bangkok is nl. onze uitvalsbasis voor de rest van onze reis. Hier in BKK zijn nog zoveel dingen die we willen doen, zoals o.a. de drijvende marktjes en de enorme Chatuchak weekend market met meer dan 8000 stalletjes, maar dat is voor een latere 'shift'. Het heeft het bijkomende voordeel dat we onze rugzakken nu nog niet te veel overladen met souvenirs die we dan nog enkele maanden moeten meezeulen... Verder is BKK 'the place to be' in Azie in 't geval je even heimwee zou hebben naar onze Belgische - of andere Westeuropese - keukens. Een aanrader!





Natuurlijk ook met de tuk-tuks, een soort van snelle gemotoriseerde Riksja van hot naar her gesjeesd. Een leuke, maar veelal riskante aangelegenheid omdat die sjezen alsof hun leven ervan afhangt.We hebben de oneindige en onuitputtelijke hoeveelheden brol aanschouwd die in de smalle steegjes van Chinatown verkocht wordt en de night market in Pat Pong, een van de beruchte wijken voor sekstoerisme bezocht. Hier vind je zowat alles van merkkledij, horloges en sjakossen dat kan gekopieerd worden... De strip bars en bordelen bevinden zich hier achter de marktkraampjes en tijdens je shopping toertje wordt je regelmatig overvallen door mannen met een 'menu-kaart' van wat er daar te krijgen valt. Gebruik je fantasie (maar niet te veel!) Toen Alan hier een tiental jaren geleden voor het eerst kwam op familietrip, werd zijn jongere broer Simon (toen 12 en witblond) hier nog haast verpand aan een pooier die een 'lover' voor hem had. Ondertussen lezen we al op Simons blog van zijn recente BKK trip dat de meisjes hem er nu aanspreken met de woorden 'Bad Pis' wat zoveel wil zeggen als Brad Pitt (maar dan in het Thais ;-))

De Thaise keuken is er eentje om duimen en vingers van af te likken. Vooral de 'fried chicken with cashewnuts and dried chilli' en de 'Tom Yam Kung' soep waren in trek, maar ook de Thaise curries zijn niet te versmaden! Het was een zaligheid om Alan te zien eten.
In de food-stalletjes op straat vind je alles van zeer lekker geurende thaise wokgerechtjes tot geuren van rotte eieren of rotte vis, waarbij je ingewanden spontaan uit je buikholte trachten te vluchten.

We laten Bangkok nu voorlopig achter ons om terug naar Delhi te vliegen. Tot midden juli zullen we proberen onze reis verder te zetten waar ze vorige keer gestopt is. Wellicht beperken we ons tot enkele plaatsjes in Noord-India en vluchten we af en toe eens de koelere bergen in, want het is hier bloedheet (45 graden). Eerst toch nog even de Thar woestijn in Rajastan trotseren. Wordt vervolgd...

SLUIS - NEDERLAND & GENT - BELGIE

Om toch het gevoel te hebben nog op reis te zijn, zijn we tijdens onze pitstop speciaal een wandelingske gaan maken door Sluis en Gent. Zo kunnen we ook het land van Maas en Waal aan ons desalniettemin impressionante reispalmares toevoegen. Want daar doen we het tenslotte voor natuurlijk! Een gewaagde sprong tussen Bombay en onze volgende bestemming, Bangkok!

Ondertussen kreeg Alan door zijn mama intraveneus massa's 2x gekookte pruimen, lijnzaad, Floratonic, stoelgangthee, rijst(weeral!) met rijstemelk en rode en witte quinoa toegediend. Ook Maaikes nonkel Marc, die kinesist is, stond ons met raad en daad bij voor een 'eerste hulp darm diagnose en massage' onder het motto 'Let It Flow'! Natuurlijk mèt resultaat.
Als -ondanks al deze middeltjes en tips- zou blijken dat er nog 'schuifproblemen' zouden optreden op onze verdere reis, houdt Alan het uit eerlijke schaamte maar beter even allemaal op tot we terug zijn eind September! Leve het Ruimerke!

Natuurlijk willen we jullie ook het prachtige beeldmateriaal van onze België-Nederland uitstappen niet onthouden... Het heeft ons doen glunderen om onze regionen toch nog even te kunnen proeven in dit kwartje van de Quattro Stagioni!

MUMBAI - INDIA

Eén mei, 10u17, Hotel Hyatt Regency (vijf sterren!), 3/5 van de familie Dergent heeft een uitzonderlijk familiedagje in Mumbai (Bombay). Deelnemers: Paco (Alans papa op zakenreis), Simon (Alans broer op wereldreis samen met kameraad Bart) en wij.

Zowel Simon en Bart als wij hadden gehoopt op de goedheid van Paco om een beetje spullen mee te nemen naar Belgie. Onze rugzak is ondertussen wat lichter, maar dat betekent ook: plaats voor nieuwe souveniers!

Eerst een reusachtig middagbuffet (allemaal vrij van eventuele bacterien!) in dat heerlijk koele hotel: italiaanse slaatjes met feta, pizza, indische chicken tikka masala, brood en kaas, kruidige soepen, lookbroodjes, kroketjes, ... Er was zelfs dessert met o.a. chocomousse en chocoladetaart met caramel!
Er zijn zeker vier mensen met bijna ontplofte buiken van tafel gestapt...

Met twee taxi's zijn we, door het enorme chaotische verkeer naar 't stadscentrum gereden. Dit was geen goed idee! We hebben nog 45 min lopen zoeken naar elkaar... Samen hebben we Crawford market bezocht, de Gateway of India gezien en om uit te blazen zijn we in hotel Taj Mahal ietske gaan drinken.
's Avonds zijn we stiekem blijven overnachten in het erg goed beveiligde Hyatt Regency Hotel (Paco had een kamer met twee enorme bedden en wij nog geen slaapplaats...) In het midden van de nacht, wij lagen allen te slapen, ging de deur open en stond er een vreemde in de kamer (ja, voor de tweede keer!). Met een vluchtig excuus 'room check...' is hij er terug vandoor gegaan. Wij vroeg opgestaan en toch wat ongerust of ze ons zomaar voorbij de receptie zouden laten gaan. Blijkbaar geen probleem, ook tegen Paco hebben ze er met geen woord over gerept.

Bollywood, een eigenaardig/weird fenomeen in Bombay. Je wordt hier als toerist regelmatig aangesproken om erin mee te spelen. Ze willen de Bollywoodfilms aantrekkelijker maken in het Westen en doen dit door er af en toe blanke figuranten te gebruiken. Simon en Bart hadden van hun scoutsvrienden de opdracht gekregen om te figureren in zo'n film, wij wilden dit ook wel eens van dicht meemaken. Wij drie (Alanus bleef ziek in de kamer achter) samen met 3 overgespierde engelse kerels en een franse spring-in-t-veld in een super klein buske richting opamestudio. Daar moesten we uiteindelijk nog 6 uur wachten tot het onze beurt was. Tijd genoeg om het mysterieuze verkeer van de rekwisieten te observeren. Eigenlijk was er niet erg veel verkeer. Het kwam het erop neer dat of de scène zich nu in India of Londen afspeelde, in een huiskamer of op een trouwfeest, ze steeds dezelfde tafel, stoelen en schilderijen gebruikten! Budget-cut or lazy butt? Adriaan, Ellen en Mario, hier moet je dus geen gespecialiseerd oog voor hebben!
Tegen de avond kregen we dan eindelijk onze kostuums en mochten we in 2 scènes figureren. Het ging om een trouwfeest waar we in scène 1 het koppel moesten verwelkomen en in scène 2 eerst moesten applaudiseren als de fles werd geopend en daarna een walsje plaçeren. Cut!... Ze hebben scène 1 even moeten onderbreken omdat tijdens de opname, door de sfeervolle kaarsverlichting een bloemstuk in brand was geschoten. Nadat we ons ding hadden gedaan, moesten we zo snel we konden de deur uit...alleen God himself mag weten waarom...

Zoals jullie al weten is onze mannelijke helft na de trekking toch wel goed ziek geworden: een bronchitis, 3 weken van constipatie en ondanks 3 soorten antibiotica toch een aanhoudende, hoge koorts voor meer dan 10 dagen. Onze dagen in Mumbai werden gevuld met naar de dokter gaan, tests en onderzoeken laten uitvoeren, af en toe wat gemopper over de choas waarop de dingen hier verlopen en veel wachten. We zagen weinig beterschap en hebben daarom de drastische beslissing genomen om onze reisverzekering aan een test te onderwerpen... We zouden onze reis voor enkele weken te onderbreken en onze Belgische roots een blitzbezoekje te brengen. Met succes!
Omdat aanhoudende inwendige microbenparty's niet ideaal zijn om optimaal van zo'n reis te kunnen genieten, moeten we eerst zorgen dat Alan zijn anders zo schone binnenwanden weer helemaal piccobello zijn!


Om dit verslagje af te ronden enkele beelden die ons van dit kort stukje India zijn bijgebleven:

Een klein meisje van een jaar of 7 loopt apetrots langs de weg met een kartonnen doosje dat perfect om haar hoofd past!

Een bedelende moeder met haar baby in de armen wordt bijna van 't straat gereden door een enorme witte 4x4 Porsche Cayenne - over contrasten gesproken...

We stoppen voor een rood licht en we zien rechts 3 kleine kinderen. Eentje is in slaap gevallen op een grote vuile berg kiezelsteentjes. Een ander staat op en heft haar kleine, halfnaakte broertje in een draagdoek. Haar ogen zijn leeg, doodmoe van de enorme verantwoordelijkheid om als 7-jarige voor een kind van 1,5 jaar te moeten zorgen. Op zo een moment voel je jezelf heel erg rijk, laf en machteloos tegelijk. Want wij hebben de beslissing genomen om terug te keren naar België en rijden in een taxi met airco, richting luchthaven...

9-DAAGSE TREKKING LANGTANG - NEPAL

Vooraf...
Doordat ik (Alan) nu al meer dan een week in de bedstee lig met hoge koorts en een zware bronchitis, zit er wat vertraging op onze blog. We zullen dat zo snel mogelijk trachten in te lopen, wanneer de goede geesten terug een plaatsje gevonden hebben in mijn lichaam....

Nepal zou natuurlijk Nepal niet zijn, moesten we hier geen trekking doen door het 'witte dak van de wereld'.
Uiteindelijk kiezen we - tegen de verwachtingen in - voor een minder toeristisch gebied, het Langtang gebied, gelegen in de Himalaya ten noorden van Kathmandu en dus niet voor Annapurna. Het was ons aangeraden door meerdere andere Belgen/Himalayakenners als veel gevarieerder, ongerepter en mooier. Bovendien deden de geruchten de ronde dat bepaalde delen van de Annapurna trek geblokkeerd werden door de Maoisten en was de enige (en dure) mogelijkheid om er te geraken het vliegtuig naar Pokhara te nemen. Op de wegen is het risico op landmijnen te groot.

DE VOORBEREIDING
Onze gids, Deepok, was de avond voor de trekking al even komen kennis maken en mee een downjacket en slaapzak gaan ontlenen zodanig dat we warm genoeg zouden hebben 's nachts. We hadden ons alle twee al een gezellige dikke muts met van die oorflapjes gekocht voor onderweg. Handschoenen of gaiters (zo van die dingen die beletten dat de sneeuw langs boven in je schoenen kan komen) waren niet nodig. Zelf ging hij op sportschoenen. Er lag nu immers bijna geen sneeuw...

We hebben er even aan gedacht om geen 'porter' mee te vragen, maar uiteindelijk win je toch veel aan bewegingsvrijheid en bleek de meerkost beperkt. Barat heeft afgezien...

EEN MOEILIJKE START...
De eerste dag vertrokken we vanuit Sundarijal (1500m)in een uiterst groen en tropisch landschap en trokken we verder naar Chispani op 2200m. Een makkie, maar het weer zat tegen. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat bleef het pijpestelen regenen. De wegen worden steeds modderiger en glibberiger. Maaike moest na enkele uren pijnlijk vaststellen dat noch haar regenjas, noch haar stapschoenen het vocht konden slikken en voor we op onze eerste stop aankwamen was ze natgeregend tot op haar onderbroek en had ze ijskoud. In de lodge waar we zouden overnachten, waaide de wind gewoon door de kieren van de ramen naar binnen en er is niet eens iets van electriciteit, verwarming of warm water hier! De enige manier op de kleren dus droog te krijgen tegen de volgende dag was 'BODYHEAT' en verder Roxy, de Nepalese 'whiskey', niet te zuipen. Een mentale opdoffer - aan zo'n dag hadden we ons niet aan verwacht... Deepok beweert dat het uitzonderlijk slecht weer is en begrijpt het niet. Maaike heeft er geen zin in. De dag nadien besluiten we eerst het weerbericht af tewachten op een krakende fm-radio alvorens de beslissing te nemen om verder te gaan. Het moet fun blijven en hier zijn we niet voor uitgerust.
Tijdens de ochtend van de tweede dag trekken voor het eerst de wolken open die zich voordien in dichte pakken hadden samengepakt in de vallei onder ons. Voor het eerst krijgen we te zien hoe prachtig het landschap er kan uitzien bij goede zichtbaarheid en dat is indrukwekkend!
Na veel wikken en wegen besluiten we verder te gaan.

ENKELE BEDENKINGEN OVER DE DAGEN ERNA...
In de dagen erop trekken we van Chisopani naar Kutumsang(2400m), dan naar Tarepati(3400m), vervolgens naar Phedi(3600m)om dan het hoogste punt: de Laurebina La pas over te steken op 4700m en af te zakken naar Gosaikunda lake(4500m), een beroemd pelgrimsoord voor Hindoes en ook het hoogtepunt van de tocht. Dit is echt supermooi en de ochtend dat we er zijn, baadt het meer in fel zonlicht.

Ook de dagen erop regent het nog wat, maar ondertussen hebben we ons zoals de Nepali de ideale en simpele regenjas aangepast voor zware inspanning: het recept is als volgt: men neme een grote plastic zak (bij voorkeur zo dik mogelijk). Je snijdt die dwars doormidden. Die gebruik je als cape voor je rugzak en jezelf. De korte naad spant over je hoofd en de twee losse hoeken hou je vast met je twee handen om te beletten dat de cape wegwaait als de wind eronder zit. Ja hoor!!! het werkt wat mij betreft beter dan de duurste ademende Gore-tex regenjas, want als je hard zweet ben je nagenoeg altijd even nat onder je jas als erboven. Een ideetje voor de categorie simpel en goed!

Bij aankomst in Kutumsang hebben we een geweldige lodge met een uniek uitzicht op de vallei vanuit onze kamer. Bovendien is het hier een gezellige boel: er zitten hier nog vier belgische kwikke vijftigers, 4 mannen die samen op trekking zijn. Ze gaan er prat op dat ze elkaar al 40 jaar kennen en dat ze al 30 jaar lang, ieder jaar met de mannen alleen eens op vakantie gaan. Vind dit wel tof! Ragazi - hebben jullie dit gelezen? Als dit niet inspirerend werkt om een vervolg aan onze Toscane reis te breien...

In het dorp een beetje verder neem ik een aantal foto's van de dorpskinderen met mijn digitaal fototoestel. Ik laat ze nadien op het schermpje zien wat ik getrokken heb. Verbazing alom - hoe kan dit??? Honderden meters buiten het dorp horen we nog hun enthousiaste geroep over wat ze daarnet gezien hebben...




Hoger in de bergen hebben we geleerd dat het volgende spreekwoord bestaat: 'als het regent in de vallei, sneeuwt het in de bergen...' - een waarheid als een koe; eerst lopen we door sneeuw tot aan onze kuiten, maar in de aanloop naar de Laurebina pas komt die soms al tot aan onze heupen. Bovendien is er geen pad meer gevormd hier, wat het zeer vermoeiend maakt. Met een aantal nemen we het om beurt van elkaar over. Het is zeer zwaar en begint soms meer op een expeditie dan op een gewone trekking te lijken.
Bovendien geeft onze gids niet echt blijk van optimaal leiderschap, een top-conditie en een goede inschatting van de gevaren van de bergen. Op een bepaald moment loodst hij ons door een aantal vlakten waar de kans op lawinegevaar wel heel groot is... Een van de meisjes begint de panikeren.

De sneeuw komt ondertussen ook langs de bovenkant van onze schoenen naar binnen, maar zo lang je blijft bewegen heb je daar geen last van. Het wordt zo stilaan een dagelijks ritueel om -eens aangekomen in de lodge- je schoenen te drogen rond de kachel. We vinden wat achtergelaten literatuur 'India, a wounded civilization' en besluiten dat het papier voldoende vocht moet kunnen absorberen om onze schoenen snel te drogen. In deze extreme omstandigheden primeren droge voeten op intellectueel snoepgoed!
Ondertussen beginnen we wel meer en meer te snotteren. Heb mijn zakdoek vandaag al voor de 15e keer volgesnoten!

Ik raad iedereen aan die iets soortgelijk doet om veel lichte, sneldrogende en warme kleren mee te nemen als je veel fysieke inspanning doet: synthetisch thermisch t-shirts zijn ideaal en direct terug droog. Je stinkt wel een beetje op den duur, maar in de bergen stinkt iedereen - neem het van ons aan!


DE OVERSTEEK VAN DE LAUREBINA PAS.
Die was echt heel zwaar en ijzige koud. Het zicht daarboven was heel beperkt, het sneeuwde en er stond een ijskoude wind. Bovendien bevindt die vlakte zich vol meren en is het niet om het even waar je doorsteekt. Omdat Deepok zelf niet zeker is, huurt hij zelf een lokale gids in. Op dit stuk hebben we echt een tijd gewoon gelopen met het verstand op nul. Gewoon rechtdoor met de jassen en de brillen volgesneeuwd!
Eigenlijk speel je gedurende die hele trekking in de bergen continu de watchdog van je eigen lichaam. Zien dat je warm genoeg hebt en niet te warm, het weer kan echt in enkele minuten volledig omslaan. Zien dat je genoeg drinkt (hoogte!), dat je ingesmeerd bent, dat je genoeg energie hebt...

DE LODGES...
In Tarepati ervaren we een heel erbarmelijk lodge. Later zou blijken dat naarmate je in hoogte stijgt ook het comfort van de lodges steeds erbarmelijker wordt. Ook al geloof je nooit dat het nog erbarmelijker kan tot je hoger geweest bent...Zo'n lodge is meestal een houten hut met een gemeenschappelijke zitruimte met een kleine kachel (die de ruimte in veel gevallen nauwelijks kan verwarmen). Daarachter of apart liggen de ijskoude slaapkamers, een gat in de grond, dat meestal de wc voorstelt en daarnaast een houten kamertje dat meestal .vol sneeuw ligt waarvan je je afvraagt hoe zoveel sneeuw in een overdekt kot geraaktOp de deur van dit kot staat dan meestal een bordje met het opschrift 'hot shower'!
Meestal gaan we vroeg slapen. Met haast geen electriciteit, stem je je eigen slaapritme heel snel af op dat van licht en donker.

DA FOOD...
In het begin valt het wel mee, maar iedere lodge biedt dezelfde vijf gerechten waaronder; Dhal bat, een typisch nepalees rijstgerecht, mixed chowmin (noedels), macaroni en pancakes. Dit eet je dus drie keer op een dag. Na een aantal dagen komt het je allemaal een beetje je oren uit, maar ja, het hoort bij het harde bergleven!
Naarmate we hoger stijgen, maakt 'garlic soup' meer deel uit van het menu. Het helpt tegen de hoogteziekte. Die kunnen we redelijk onder controle houden, hoewel ik in Gosaikunda wel barstende hoofdpijn heb, na een stijging van meer dan 1000 hoogtemeters. Dit is meer dan aangewezen maar is de enige lodge binnen bereik.

NAAR TOILET...
Hoe ga je als vrouw naar toilet wanneer je met een groep mensen een berg beklimt? Maaike heeft de techniek te pakken. Je zoekt je een rots uit vlak naast het pad waar je je achter zet, je vraagt de mensen achter je te wachten voor de rots en de mensen voor je om enkel voor zich te kijken...

EN VERDER
Onderweg leren we tal van geschifte en minder geschifte trekkers kennen waaronder twee compleet wacko canadezen. Met 2 Noorse meisjes, Chatrine en Gunn kunnen we het wel goed vinden. Zij vergezellen ons de rest van de trekking. We zullen er nadien nog mee gaan ontbijten in Kathmandu.

De dagen na Gosaikunda zakken we rustig terug af naar Dunche. Dit stadje ligt op 117km van Kathmandu. Eerst ziet het er naar uit dat de politieke problemen in Nepal van de baan zijn en dat we van hieruit een bus zullen kunnen nemen, maar de dag dat we er arriveren zijn er complicaties, waardoor er opnieuw stakingen worden afgekondigd.
Wij willen perse voor vrijdag in Kathmandu zijn, want willen maandag in Bombay geraken om er af te spreken met Alans papa die er op zakenreis is en broer Simon en vriend Bart die daar momenteel ook zijn. Het zou leuk zijn mekaar te ontmoeten in zo'n exotisch kader.
Dat betekent dat we vrijdag ons Indisch visum en vliegtickets moeten regelen - heel nipt! We besluiten uiteindelijk onafgebroken 45km te lopen naar de volgende grote stad. Hier krijgen we een bus vast naar Kathmandu. Ondertussen begeeft onze enige digitale camera het nog waardoor we geen foto's meer kunnen nemen. Gelukkig is Alans papa net in Singapore en Hongkong en kunnen we hem nog op tijd bereiken om een bestelling te plaatsen met als shipping address de Hyatt Regency in Bombay.
Alles geraakt dus geregeld op de laatste minuut!
Maandag staan we in Bombay, India - yiehaaa!!