BAGAN - MYANMAR
Bagan, een toeristische trekpleister omwille van zijn kilometersgrote gebied bezaaid met meer dan 3000 tempels, was onze volgende bestemming. Om er te geraken namen we een ferry over de Ayeyarwaddy, de grootste rivier van het land.
Voor we naar Myanmar afreisden hadden we ons voorgenomen om de repressieve overheid van dit prachtige land zo minimaal mogelijk te sponsoren, en vooral initiatieven, restaurants en guesthouses van de locale bevolking te sponsoren. Voor de ferry en de toegang tot Bagan moesten we helaas een uitzondering maken, dik tegen onze zin! We hadden door omstandigheden al te weinig Amerikaanse Dollars meegebracht naar dit land en hier bleken geen andere munten aanvaard of gewisseld te wordenOok met travellerscheques, bank- en kredietkaarten kan je hier niet terecht, tenzij op sommige plaatsen tegen torenhoge commissies. Enkel cash Dollars of de locale munt werden aanvaard afhankelijk van de plaats.
De overheid van dit land vertikte het haar eigen locale munt, de Myanmar Kyatt, te accepteren – alleen harde Dollars, ongelofelijk! En of dat nog niet genoeg was, aanvaardden ze alleen maar bankbiljetten die er maagdelijk ongebruikt uitzagen, iets waar we ons alle twee een aantal keren hebben in opgejaagd. Wat een signaal is dat niet naar je eigen bevolking als je als overheid niet eens je eigen munt aanvaardt. Bovendien hadden we enkele biljetten die door intensief gereis in een ‘moneybelt’ wel wat afgezien hadden… Enfin, dat was een minder leuke bijkomstigheid.
Wat ons wel ongelofelijk meeviel, was dat we ons ook hier met behulp van onze fietsen moeiteloos konden verplaatsen naar Nyaung U, de meer levendige uitvalsbasis enkele kilometers ten noorden van Bagan, maar ook doorheen het uitgebreide landschap met oneindige hoeveelheid tempels verspreid als kruimels op een picknick-deken. In Nyaung U vond je ook de meeste guesthouses en restaurants. Net zoals in Mandalay was dit een van de enige plaatsen waar je beperkt kon internetten. Bovendien konden enkele websites (zoals onder andere onze Yahoo-mail) niet of via een omweg geraadpleegd worden. Dit en de relatief trage en dure verbinding weerhielden ons ervan om onze blog hier te updaten. Vandaar dat jullie nu pas de hele resem Myanmar verhalen op jullie netvlies gepresenteerd krijgen…
De tempels hier bleken in en heel andere stijl gebouwd dan alle tempels die we eerder gezien hadden. Heel erg mooie en harmonieuze vormen in een soort van roestig rode baksteen en prachtig geintegreerd in het landschap.
Na enkele dagen, besloten we met de fiets koers te zetten naar het zuiden. Langs de rivier in de richting van Yangon.
De eerste dag gleed vlot voorbij door een glooiend en groen deken van rijstvelden, bananenbomen, ossenspannen en boeren. Omdat het hier niet overal evident is om in het ‘hol van Pluto’ slaapplaats te vinden, moesten we nog even een beroep doen op een lift van een vriendelijke trucker om bij de dichtst bijzijnde guesthouse op ons traject te geraken. Omdat we vanaf een uur of 10 ‘s ochtends al flink last begonnen krijgen van de hitte, besloten we de dag nadien nog veel vroeger naar Magwe te vertrekken.
We starten deze maandagochtend met een fikse afdaling, ook al was het hier en daar opletten voor de vele putten in de weg en af en toe wat venijnige grindplekken. Een half uur later was het zover... Aan het einde van de afdaling, verloor Alanus XVI de controle over zijn stalen ros op een onopvallende – en veel te losse- grindstrook, waarna hij met pauselijk enthousiasme de grond kuste op het plaatselijke schuurpapier… Met de handpalmen volledig opengeschuurd en terug op lichaamsgewicht door het vele grind in de handjes, kon verpleegster Maaike aan de slag. We hadden onze uitgebreide medicatie-kit dan toch niet voor niets meegesleurd.
Na een half uurtje bekomen met een vriendelijke local en een theetje aan de overkant van de ‘Brug Des Onheils’, besloten we onze fietstocht voor de rest van de dag te staken. Een pick-up met de fietsen op het dak bracht ons naar Magwe. Ook dit bleek een erg Plutoniaans hol met enkel wat lokale bedrijvigheid. Omdat het er niet naar uitzag dat Alan met zijn twee ingewindelde handen en knie nog zou kunnen fietsen die week, besloten we dan maar meteen de nachtbus naar Yangon te nemen. Daar zou wel voldoende te zien zijn om ons enkele dagen fietsloos en revaliderend bezig te houden… Voor de prijs van vier extra zitjes konden onze fietsen mee op de achterbank.
Voor we naar Myanmar afreisden hadden we ons voorgenomen om de repressieve overheid van dit prachtige land zo minimaal mogelijk te sponsoren, en vooral initiatieven, restaurants en guesthouses van de locale bevolking te sponsoren. Voor de ferry en de toegang tot Bagan moesten we helaas een uitzondering maken, dik tegen onze zin! We hadden door omstandigheden al te weinig Amerikaanse Dollars meegebracht naar dit land en hier bleken geen andere munten aanvaard of gewisseld te wordenOok met travellerscheques, bank- en kredietkaarten kan je hier niet terecht, tenzij op sommige plaatsen tegen torenhoge commissies. Enkel cash Dollars of de locale munt werden aanvaard afhankelijk van de plaats.
De overheid van dit land vertikte het haar eigen locale munt, de Myanmar Kyatt, te accepteren – alleen harde Dollars, ongelofelijk! En of dat nog niet genoeg was, aanvaardden ze alleen maar bankbiljetten die er maagdelijk ongebruikt uitzagen, iets waar we ons alle twee een aantal keren hebben in opgejaagd. Wat een signaal is dat niet naar je eigen bevolking als je als overheid niet eens je eigen munt aanvaardt. Bovendien hadden we enkele biljetten die door intensief gereis in een ‘moneybelt’ wel wat afgezien hadden… Enfin, dat was een minder leuke bijkomstigheid.
Wat ons wel ongelofelijk meeviel, was dat we ons ook hier met behulp van onze fietsen moeiteloos konden verplaatsen naar Nyaung U, de meer levendige uitvalsbasis enkele kilometers ten noorden van Bagan, maar ook doorheen het uitgebreide landschap met oneindige hoeveelheid tempels verspreid als kruimels op een picknick-deken. In Nyaung U vond je ook de meeste guesthouses en restaurants. Net zoals in Mandalay was dit een van de enige plaatsen waar je beperkt kon internetten. Bovendien konden enkele websites (zoals onder andere onze Yahoo-mail) niet of via een omweg geraadpleegd worden. Dit en de relatief trage en dure verbinding weerhielden ons ervan om onze blog hier te updaten. Vandaar dat jullie nu pas de hele resem Myanmar verhalen op jullie netvlies gepresenteerd krijgen…
De tempels hier bleken in en heel andere stijl gebouwd dan alle tempels die we eerder gezien hadden. Heel erg mooie en harmonieuze vormen in een soort van roestig rode baksteen en prachtig geintegreerd in het landschap.Na enkele dagen, besloten we met de fiets koers te zetten naar het zuiden. Langs de rivier in de richting van Yangon.
De eerste dag gleed vlot voorbij door een glooiend en groen deken van rijstvelden, bananenbomen, ossenspannen en boeren. Omdat het hier niet overal evident is om in het ‘hol van Pluto’ slaapplaats te vinden, moesten we nog even een beroep doen op een lift van een vriendelijke trucker om bij de dichtst bijzijnde guesthouse op ons traject te geraken. Omdat we vanaf een uur of 10 ‘s ochtends al flink last begonnen krijgen van de hitte, besloten we de dag nadien nog veel vroeger naar Magwe te vertrekken.
We starten deze maandagochtend met een fikse afdaling, ook al was het hier en daar opletten voor de vele putten in de weg en af en toe wat venijnige grindplekken. Een half uur later was het zover... Aan het einde van de afdaling, verloor Alanus XVI de controle over zijn stalen ros op een onopvallende – en veel te losse- grindstrook, waarna hij met pauselijk enthousiasme de grond kuste op het plaatselijke schuurpapier… Met de handpalmen volledig opengeschuurd en terug op lichaamsgewicht door het vele grind in de handjes, kon verpleegster Maaike aan de slag. We hadden onze uitgebreide medicatie-kit dan toch niet voor niets meegesleurd. 
Na een half uurtje bekomen met een vriendelijke local en een theetje aan de overkant van de ‘Brug Des Onheils’, besloten we onze fietstocht voor de rest van de dag te staken. Een pick-up met de fietsen op het dak bracht ons naar Magwe. Ook dit bleek een erg Plutoniaans hol met enkel wat lokale bedrijvigheid. Omdat het er niet naar uitzag dat Alan met zijn twee ingewindelde handen en knie nog zou kunnen fietsen die week, besloten we dan maar meteen de nachtbus naar Yangon te nemen. Daar zou wel voldoende te zien zijn om ons enkele dagen fietsloos en revaliderend bezig te houden… Voor de prijs van vier extra zitjes konden onze fietsen mee op de achterbank.
posted by alan dergent at 8/17/2006 03:28:00 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home