NOORD - THAILAND

Eens in Bangkok kochten we een fiets voor Maaike en haalden we Alan zijn fiets op bij de familie van Nuch. Later werden we door hen getrakteerd in een van de betere restaurants van Bangkok, gelegen langs het water en met zicht op het koninklijk Paleis en de Wat Arun. Met de regelmaat van de klok gleden er prachtige boten voorbij. De geposeerde foto's hoorden erbij. We voelden ons erg verwend!

Na enkele 'regeldagen' laadden we onze bagage over in de fietstassen en vertrokken met de trein en onze fietsen naar Chiang Mai in Noord Thailand. Het viel meteen op dat de Thaise treinen comfortabeler zijn dan de Indische. Er waren maar evenveel passagiers als er plaatsen waren, de bedden zijn langer, breder, hebben lakens en zelfs gordijntjes voor wat extra privacy! Er zitten ook haast geen locals op de trein. Wel veel toeristen, vooral Nederlanders.

Chiang Mai is een erg gezellige stad en al jaren afgestemd op toeristen. Hier vind je knusse restaurantjes en smaakvolle winkels met kleurrijke kwaliteitszijde. Overal boekenwinkeltjes om rond te snuisteren en natuurlijk overal marktjes. Op elke hoek van de straat kan je een uitgebreide massage krijgen, een cursus Thais of koken volgen.
In de 10 dagen voor we naar Myanmar vliegen, zouden we een lus te maken in het noordwestelijke deel van Thailand.

Deels per bus, deels per fiets komen we aan in Mae Hong Son. Een klein stadje aan een meertje omringd door bergen, ook wel het 'Thaise Zwitserland' genoemd. In deze streek hebben zich enkele groepen Karen vluchtelingen gevestigd. Deze mensen komen oorspronkelijk uit Myanmar, maar zijn door de onhoudbare situatie in hun thuisland de grens over gevlucht. De vrouwelijke leden van dit volk worden ook wel de 'girafvrouwen' genoemd. Ze dragen een goudkleurige metalen spiraal rond hun nek die tot 5 kg kan wegen. Dit gewicht drukt hun ribben naar beneden, waardoor hun nek langer lijkt.
Na enige twijfel (onze reisgids waarschuwt voor het hoge 'zoo-gehalte'...) besluiten we er toch met de fiets naar toe te gaan. Door een leuk gesprek -voornamelijk bestaand uit gebarentaal, gelaatsuitdrukkingen en tekeningen- met een van de vrouwen, stuitten we vaak op grappige situaties en rijden we toch met een blij gevoel terug.
Ondertussen heeft de 'monsoon' zich weer eens stevig laten gaan. De tien plaatsen waar het beekje de weg kruist, zijn veranderd in stevige, glibberige riviertjes. Alan geniet volop, want kan nu de echte functie van zijn mountainbike testen. Na enkele prachtige oversteken, wordt hij verrast door de zwaartekracht... Alan, fiets en digitaal fototoestel vliegen het water in! Tot onze grote verbazing, en opluchting is de camera drooggebleven, Alan daarentegen...



Onze eerste fietsdag was enorm leuk. De gezapige snelheid waarmee het landschap aan ons voorbij gleed, de fysieke inspanning en het vele gesupporter van de Thai op motorfiets of in de auto.

De 120 km van Mae Hong Son via Soppong naar Pai zouden we in twee dagen fietsen, maar het is anders verlopen... Vol energie en goesting begonnen we aan het eerste deel, maar naarmate we meer kilometers hadden afgelegd, zakte ons energiepeil en moed steeds dieper. Dat waren geen heuveltjes, maar immense bergen waar geen eind aan leek te komen! Na 50 km, waarvan meer dan de helft steil omhoog, hebben we, weliswaar met wat gewrongen gevoelens, een pick-up tegen gehouden. Aangezien er in Soppong niet veel te beleven viel, zijn we meteen doorgereden naar Pai. Dit bleek achteraf een goeie beslissing.

Pai is een erg gezellig stadje en dat weten blijkbaar veel rugzaktoeristen.
Wij boekten meteen een tweedaagse raftingtocht met overnachting in de jungle. Samen met een Amerikaans koppel volgden we de 'go' en 'stop' commando's en genoten van de passerende 'Dr Seuss' bomen en door water uitgesleten rotswanden. We zagen ook kleurrijke vlinders, kwetterende tropische vogeltjes, een reuze grote adelaar, een varaan en enkele slangen die lagen te zonnen op een tak boven het water.
De Pai-rivier was eigenlijk behoorlijk kalm, waardoor het spektakelgehalte meestal beperkt bleef. Tot op het moment dat we tegen een enorme rots aanknalden. De top van de boot ging de hoogte in ging, de kracht van het water deed de raft kapseizen en alle vijf de passagiers lagen in fracties van seconden in het kolkende water onder de boot naar adem te happen. Iedereen probeerde zo snel als ie kon de weg naar zuurstof weer te vinden. Eens dat was gelukt was het enkel nog opletten geen rotsen te raken. De lenzen, die van schrik naar de achterkant van de oogbollen waren verhuisd, werden terug goed gestoken.
De vooraf uitgelegde veiligheidsinstructies, konden we nu meteen toepassen. Vooral de 'drenkelingen' aan hun zwemvesten in de raft hijsen, was een grappig tafereel. Ondertussen probeerden de andere rafts alle ronddobberende voorwerpen (waaronder een waterdichte ton met de fototoestellen, die gelukkig z'n functie vervulde!) uit de stroom te vissen.










Nog een dagje verbleven we in Pai waar we naast de Thaise keuken, ook 'het beste Mexicaanse restaurant ever!' ontdekten, aldus Alan. Hij is in een dag twee keer 'chicken fajitas' gaan eten.

Met de bus zijn we terug in Chiang Mai gearriveerd, waar we op donderdag naar Myanmar vliegen. Hopelijk vinden we daar beter haalbare fietsroutes!

RISHIKESH - INDIA

"Life's easy in Rishikesh!".
Komt het doordat we al wat meer doorzomerde reizigers zijn of dat we ditmaal de Hindu-goden aan onze zijde hadden?? Shiva mag het weten, maar onze reis van Varanasi naar hier liep van een leien dakje. Van de trein op de bus op de riksja, het verliep allemaal zo naadloos dat we er precies al geweest waren (maar dan toch niet in dit leven!).

Rishikesh is het 'Mekka' van India voor Yoga en meditatie. Het bevindt zich wat ten westen van Nepal in de aanloop van de Indische Himalaya. We hoopten dat het hier wat koeler zou zijn door de hoogte, maar dat bleek niet te kloppen...
Dit was wel een van de eerste plaatsen in India waar we zoveel westerse toeristen tegenkwamen. De gezellige 'guesthouse' baadde in het groen en gaf zelfs hier en daar uitzicht op de Ganges. Afgezien van de ietwat hoge temperaturen was dit het perfecte oord om even op je positieven te komen, ofwel spiritueel ofwel intellectueel (lezen). We hadden zelfs een eigen terrasje met zicht op een groene tuin. Onze kamer zelf -en meer bepaald onze badkamer- bleek al bewoond door heuse 'badkamerdieren'. Jean-Jacques, een overstresste homofiele kever, liep zichzelf steeds weer hopeloos in de kijker wanneer het licht van de badkamer aanfloepte. Fermin Romero, de wrattige badpad had wel een oogje op de langbenige bidsprinkhaan en tevens spring-in't-veld, Britney, die lustig door onze kamer jumpte. (Doch dit geheel terzijde...)

Oorspronkelijk waren we van plan hier zelf ook een meditatie-cursus te volgen, maar dat is er uiteindelijk toch niet van gekomen. Maaike zag het uiteindelijk toch niet zitten omdat de plaatsen waar we informeerden haar 'iets te zweverig' overkwamen. Alan zocht naar een cursus 'transcendente meditatie' die hij zelfs na twee dagen intensief zoeken en rondvragen niet vond... Uit pure wanhoop is Alan dan maar midden in de nacht naar de voetbalmatch Duitsland-Italie gaan kijken in een cafeetje langs de Ganges, waar de electriteitsonderbrekingen in de meest beslissende fase van de match de stress verhoogde! De ontgoocheling droop van onze Duitse vrienden, maar de nachtelijke 'monsoon' douche waste die snel weg.

We ontmoetten hier in Laxman Juhla (dorpje boven Rishikesh) een erg sympathieke Duitse familie 'Claus und Silvia' en hun drie kinderen. Ze zijn net vertrokken en plannen een jaar rond te reizen door Azie, maar dan wel op een iets gezapiger tempo dan wij. Omdat het zo goed klikte, gingen we wel eens samen op stap. We zochten naar de Maharishi Mahesh Yogi ashram aan de oever van de Ganges, waar The Beatles in de jaren 60 kwamen mediteren.De kamer van John en Yoko en alle andere lag er nu maar verlaten bij. Vergane glorie, zo bleek. Alleen de massa's apen die hier bij wijlen de omgeving terroriseren met hun aggressief gedrag brengen extra leven in de brouwerij, de kindjes voelen zich niet altijd op hun gemak...


Chillen op het Springfelds' mega-terras (ze hebben een ander budget dan wij!), watermeloen party houden of een filmke kijken op hun laptop stonden ook op de activiteitenkalender.





Ons weekje Rishikesh zit erop en daarmee ook onze India-ervaring. Nu reizen we terug naar Delhi, waar we de eerste lading souvenirs opsturen naar huis en het vliegtuig nemen naar Bangkok. Daar begint het tweede deel van onze reis, een fietsvakantie.

Bye, bye India! (We will miss you...)

VARANASI - INDIA

De gevreesde jeep-rit van Darjeeling naar NJP, werd een heerlijk tochtje. We reden op kronkelende wegen door prachtige theeplantages tegen een aanvaardbare snelheid (niet onbelangrijk). We hebben dus pas bij het wegrijden echt beseft hoe mooi deze streek eigenlijk wel is.
Door het enorme dagelijkse wolkendek in Darjeeling, bleef de schoonheid van dit landschap spijtig genoeg verscholen.

In afwachting van onze trein, waarvoor we op de valreep toch plaatsen bemachtigden, konden we nog net een stukje van de wereldbeker voetbal meepikken, de wedstrijd Italie-Australie. Na de beslissende penalty van Totti in de laatste minuut van de wedstrijd, wa het toch nog spurten naar onze trein.

De moeite die we deden naar het zoeken van onze Guest House werd beloond. We vonden een plaatsje met een groot terras dat zicht gaf op de Ganges, waar we een prima zicht hadden op het leven rond deze Heilige rivier... Zo waren we ondermeer getuige van een 'koeienbegrafenis'! Een serieuze zaak. Door 10 man werd de heilige dode koe, z'n poten vastgebonden aan 2 balken, naar de Ganges gedragen. De horens werden versierd met bloemenkransen, de huid werd gebalsemd en bestrooid met een kleurrijk poeder. Nadat het verwende beestje met een koord aan een enorme steen was vastgebonden werd ie door een overbevolkt bootje naar het midden van de rivier getrokken. Uiteindelijk werd de steen in het water gegooid en de koe zonk naar de bodem, tot groot jolijt van alle toeschouwers. Het hele spektakel duurde meer dan een half uur!

Elke ochtend werden we gewekt door vreemde geluiden. Wat op het eerste gehoor graafwerken leken, bleken bij nader zicht meer dan 10 woeste wasmannen te zijn! Zij stonden tot hun middel in de Ganges, pakten de sjari's, schrobden en sopten ze en sloegen ze met een zwierige zwaai en veel enthousiasme tegen de stenen!

Varanasi is een van de oudste steden van India en dit kan je duidelijk merken aan de talloze kleine steegjes (met hier en daar een doordringend riolengeurtje) en de prachtige oude en kleurrijke gebouwen. Langs de Ganges heb je erg veel tempels en de ene ghat naast de andere. Een ghat is eigenlijk een toegang naar het water door middel van metersbrede trappen. Die lopen enkele meters naar beneden tot helemaal in het water en laten de Ganges toe van ongestoord acht! meter te stijgen tijdens de 'monsoon'. Elke ghat is het levenswerk van een enkele man.

Op een van de ghats is er 24u op 24u lijkenverbranding. Deze plaats valt meteen op door de enorme voorraad hout -die door overladen houten boten wordt aangevoerd- en de speciale geur. Hoe rijker de familie, hoe duurder hout ze zich kunnen permitteren. Elk lijk wordt in een doek gewikkeld. De kleur is afhankelijk van het geslacht en de ouderdom van de overledene. Elke crematie duurt ongeveer 3 uur en wat overblijft, wordt in de Heilige rivier verstrooid.
Er zijn ook 5 'soorten' mensen die men niet verbrandt, maar net zoals de koe met stenen naar de bodem van de Ganges laten zinken. Baby's, zwangere vrouwen, kinderen, Sadhu's en mensen gebeten door een slang (= Shiva, een van de Hindu-godheden).

Ook een boottochtje op Ganges bij zonsopgang mochten we niet missen. Samen met een Brits meisje, Hannah, stonden op voor dageraad en lieten ons voeren over de Heilige Rivier. Op dit vroege uur van de dag, was het zalig stil op de rivier. Maar al heel snel sloeg die om in een grote bedrijvigheid aan de oevers van de Ganges.
Overal zie je badende en biddende mensen, anderen die hun kleren wassen, of kinderen die het bruikbare ronddrijvend vuil scheiden van het onbruikbare. Wij hadden beide erg gemengde gevoelens over deze taferelen: wat is het nut van baden en kleren wassen in een sterk chemisch vervuilde rivier met ronddrijvende lijken (het gebeurt namelijk frequent dat de zware ballasten loskomen met alle gevolgen vandien...).

We lieten ons ook verleiden tot enkele uurtjes shoppen. Wekenlang heeft Maaike uitgekeken naar sjaals en in dit winkeltje had je alle prachtexemplaren bijeen. Het winkeltje was er gewoon gebouwd VOOR HAAR! Ze wou wel de helft ervan leegkopen. Maar na een kleine selectie moest er natuurlijk over de prijs worden onderhandeld. Gelukkig heeft Alan dat op zich genomen, want als je iets zelf te graag wilt, voelt de verkoper dat toch aan. De winkeleigenaar wou niet ingaan op ons voorstel, dus maakten we (vooral Maaike), van ons hart een steen en liepen weg. Alan weigerde het visitekaartje (wat achteraf een goeie zet bleek). Op het moment dat we dachten dat we de prachtige sjaals moesten laten gaan, kwam de winkelman achter ons aan... Een heerlijk gevoel!

Dit zijn maar enkele van de vele intense indrukken die Varanasi op ons naliet. Hier hadden we als nooit eerder het gevoel dat we ECHT in India zaten. Zoveel contrasten bij mekaar - we hebben er intens van genoten! Was het niet dat onze treintickets naar Rishikesh noodgedwongen al vast lagen, dan waren we hier zeker langer gebleven!